δεν εχει τιτλο....

Δεν εχω κατάλαβει γιατι καθε φορα που ο καθενας σας συνειδητοποιει τι εχασε, εγω πρεπει να ειμαι εκει... να το εκτιμω...να τον 'συγχωρω'...και να ειμαι διπλα του...απλα και μονο επειδη εριξε τον εγωισμο του...μηπως υπαρχει καποιος τετοιος κανονας και εγω τον αγνοω?? παιδια, λυπηθειτε με....ΕΓΩ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ...γιατι δηλαδη να μη με εκτιμουν οταν ειμαι διπλα τους και προσπαθω? πρεπει να φυγω για να καταλαβει καποιος ποσοσ σημαντικη ειμαι για τη ζωη του...τοτε ειναι αργα...τοτε θα μπορεσει να μου αναπληρωσει τις ωρες της στεναχωριας?...τις ωρες της πικρας...τις ωρες των ατελειωτων συζητησεων με φιλες...τον πονο που ενιωσα...θα μπορεσει να με γυρισει πισω σε αυτο που ημουν πριν τον γνωρισω...πριν με πληγωσει....πριν με διαλυσει.....πριν καταστρεψω το κορμι μου...την ψυχη μου.... τοτε το 'αντιο' μου δεν ειναι εγωισμος....ποναει οσο πονουσε και τοτε...αλλα ειναι μνοδρομος.... κι εγω ειμαι καλη οδηγος....εχω μαθει να βρισκω το δρομο μου και να μη γυριζω πισω...και αυτο μου το εμαθες εσυ...με την συμπεριφορα σου...κανενας αλλος...τωρα μη ζητας εξηγησεις....τωρα ειμαι αλλου....και μονη μου...αλλα τις εξηγησεις δεν τις αξιζεις....ζησε με την αναμνηση μου....ζησε με την αγαπη μου αλλα μην με ξαναπλησιασεις...ποναω ...και καιω...και θα σε καψω και σενα... μη με αναγκασεις να στο κανω αυτο γιατι σε αγαπαω.....ασε με επιτελους..... καλη σου νυχτα....